ما فریاد می زدیم: «چراغ! چراغ!»
و ایشان درنمی یافتند.

سیاهی چشمشان
سپیدی کدری بود اسفنج وار
شکافته
لایه بر لایه بر
شباهت برده از جسمیت مغزشان.

گناهی شان نبود:
از جنمی دیگر بودند.

۲۱ خرداد ۱۳۶۷

© www.shamlou.org سایت رسمی احمد شاملو